از موبایل‌های ساخت ایران چه خبر؟
باید دید که با وجود تحریم و نبود قطعات سازنده و دفاع همه جانبه وزارت ارتباطات از ساخت گوشی ایرانی آیا تولید کنندگان می‌توانند به ساخت تلفن‌های همراه وطنی بپردازند؟ و آیا این تلفن‌های همراه می‌توانند نظر خریداران را به خود جلب کنند؟
اولین باری که موبایلی را دستتان گرفتید به یاد می‌آورید؟ این دستگاه جادویی بیشتر از چند دکمه و یک بازی نداشت و فقط قابلیت ارسال و دریافت پیامک و مکالمه داشت اما آنقدر جذاب بود که می‌توانست ساعت‌ها شما را درگیر خود کند. آیا برند تلفن همراهتان را به خاطر دارید؟ از تلفن‌های همراه ساخت ایران چیزی می‌دانید و یا اصلا تا به حال از این تلفن‌ها استفاده کرده‌اید؟ اگر یک روز به خیابان بروید و این سوال را از عموم مردم بپرسید بیشتر با پاسخ منفی روبرو خواهید شد. برای اینکه بدانیم چرا ساخت و استفاده از تلفن‌های ساخت ایران مورد استقبال مردم قرار نگرفت لازم است نگاهی به پیشینه این فرآیند بیاندازیم.
اولین گوشی ایرانی با نام GLX اولین بار در سال 90 با سیستم عامل اندروید وارد بازار شد. گوشی‌هایی که تفاوتی با دیگر گوشی‌های هوشمند نداشتند اما در زمان عرضه با نقدهای بسیار زیادی مواجه شدند و نتوانستند نظر بازار و خریداران را به خود جلب کنند. یکی از انتقادها این بود که این گوشی به طور کل ساخت ایران نیست و قطعات آن کاملا از چین وارد می‌شود. تنها مزیتی که این گوشی به همراه داشت و دارد قیمت ارزان و به صرفه آن است.
حالا چند سالی است که با بالا رفتن قیمت دلار و تحریم و کوچ نمایندگی‌های ارائه کننده تلفن‌های هوشمند به کشورهایشان باعث شد که تلفن همراه به کالای لاکچری تبدیل و دیگر خرید گوشی‌های هوشمند به روز به رویا تبدیل شود. تصور کنید گوشی هوشمندی که تا دو یا سه سال گذشته حدود 3 میلیون تومان قیمت داشت حالا در بازار با قیمت‌های 15 تا 16 تومان در حال فروش است. از طرف دیگر بحث گارانتی و تامین قطعات خراب شده گوشی‌های هوشمند هم سالیان سال مطرح است و تصمیمی برای حل این معضل گرفته نشده. حالا همه ما ترس این را داریم که اگر گوشی‌مان خراب شود یا دیگر باید قید آن را به طور کامل بزنیم و یا باید به نصب قطعات بی کیفیت که بعد از مدت کوتاهی دوباره خراب می‌شوند، رضایت بدهیم.
اما در میان این گرانی‌ها دوباره زمزمه ساخت گوشی‌های همراه ایرانی شنیده می‌شود. هدف از ساخت گوشی ایرانی در چند سال اخیر این بود که بازار را از انحصار چند کشور محدود بیرون آورند و از سوی دیگر بتوانند گوشی هوشمند بسیار ارزان در اختیار مردم قرار دهند.
زمستان سال گذشته بود که وزیر ارتباطات با اشاره به افزایش قیمت ارز گفت: «امروز با افزایش قیمت ارز بسیاری از مردم توان خرید محصولات الکترونیکی مانند تلفن همراه را ندارند و شاهد استفاده از گوشی‌های همراه با صفحه شکسته در دست مردم هستیم. همچنین با وجود استفاده از گوشی‌های دست دوم، امنیت اطلاعات افراد در گوشی به مخاطره می‌افتد و با توجه به قیمت بالای گوشی در کشور شاهد کاهش نرخ رشد خرید گوشی در میان مردم هستیم.»
به همین دلیل ابتدا تفاهم‌نامه چهارجانبه‌ای میان وزارت ارتباطات، پست بانک، همراه اول و ایرانسل به منظور حمایت از موبایل‌های تولید داخل و فروش اقساطی آن‌ها به مشتریان، امضا و قرار شد دولت برای تحریک تقاضای بازار و کمک به چرخه خرید مردم، ۲۰۰ میلیارد تومان وام در اختیار اپراتورها برای فروش گوشی تلفن همراه ایرانی بگذارد. همچنین در ادامه تفاهم‌نامه‌ای با وزارت صنعت که مطابق آن عوارض ورود قطعات گوشی موبایل به کشور را کاهش می‌دهد و می‌تواند باعث کاهش قیمت تمام شده موبایل‌های ساخت ایران شود امضا شد.
با این حال باید دید که با وجود تحریم و نبود قطعات سازنده و دفاع همه جانبه وزارت ارتباطات از ساخت گوشی ایرانی آیا تولید کنندگان می‌توانند به ساخت تلفن‌های همراه وطنی بپردازند؟ و آیا این تلفن‌های همراه می‌توانند نظر خریداران را به خود جلب کنند؟
